„Draslgjöf“ eða peningur?

Í ljósi þess að ég á að vera að skrifa ritgerð í augnablikinu en ekki skrifa pistil fékk ég þá löngun yfir mig að hripa niður nokkur orð sem tengjast ritgerðinni minni alls ekkert! ;)

Ég hef undanfarið verið að velta því fyrir mér hvernig við komum fram við börnin okkar, þá á ég helst við hvernig við tölum við þau og í kringum þau. Stundum hlusta þau á okkur tala án þess að við áttum okkur á því, til dæmis þegar þau eru í næsta herbergi eða að horfa á sjónvarpið (að því er við teljum). Ástæða þessara vangaveltna er lítið og „ómerkilegt“ atvik úr 8 ára afmælisveislu dóttur minnar í október síðastliðnum. Nokkrar stúlkur voru komnar og fylgdust spenntar með afmælisbarninu opna fyrstu gjafirnar. Ein gjöfin var peningaseðill sem varð umræðuefni stúlknanna.

Stúlka 1: „Það er best að fá pening.“ Stúlka 2: „Já, langbest!“ Stúlka 1: „Já, því þá getur maður safnað sér fyrir því sem maður vill virkilega fá. Þá er maður ekki að fá eitthvað drasl í gjöf!“

Ég gef mér að þessi skoðun komi ekki upphaflega frá stúlkunni heldur einhverjum í kringum hana. Meðvitað eða ómeðvitað, ég vona það síðara. Það læra börnin sem fyrir þeim er haft, bæði í hegðun og orðum. Hvers vegna þessi umræða hefur átt sér stað í kringum umrædda stúlku ætla ég ekki að alhæfa um. Þessi umræða fer á flug á hverju hausti og misjafnar reglur sem bekkir/skólar/foreldrafélög setja fram og eru oft og tíðum nauðsynlegar. Sumir hafa þá reglu að gefa einungis peningagjafir með það í huga að „draslgjafir“ séu þá ekki að hrúgast upp á heimilum barnanna. Aðrir setja vissa upphæð (t.d. 500-1000 kr. hámark) og geta foreldrar þá valið hvort gefin sé gjöf eða peningur. Ég hef haft þann háttinn á að versla afmælisgjafir bekkjarfélaganna á t.d. Ebay og sparað mér þónokkrar krónur með þeim hætti en þá erum við líklega að tala um umræddar „draslgjafir“ sem margir vilja ekki sjá á sínum heimilum. Þetta fyrirkomulag hentar mér vel en þarf ekki að henta öðrum, sem betur fer erum við jafn misjöfn og við erum mörg.

Ég hef hingað til ekki sett kröfur á gjafir til barnsins míns, „draslgjafir“ og peningagjafir eru jafn velkomnar á okkar heimili. Það sem mér finnst vera fyrir mestu er að barninu mínu líði vel og upplifi afmælisveisluna sína sem frábæra gleði með góðum vinum og vinkonum. Sömu sögu er að segja um jólin og jólagjafir, ég gleðst yfir þeirri staðreynd að við eigum góða að í kringum okkur sem vilja gleðja barnið mitt yfir hátíðarnar. Það skiptir mig engu máli heldur hvaðan gjafirnar koma eða hver verðmiði þeirra er. Fallegar kveðjur og jólakort eru einnig í uppáhaldi, þær kosta ekkert (nema kannski andvirði jólakortsins og sendingarkostnaðarins).

Við, uppalendur, getum eflaust verið sammála um að ekkert okkar vill að börnin okkar verði vanþakklát þegar einhver gefur þeim gjafir í framtíðinni. „Nei, ég vil ekki svona drasl! Gefðu mér frekar pening!“ er eitthvað sem við viljum ekki að þau segi. Við viljum (já, ég leyfi mér að alhæfa) að þau brosi og segi kurteislega: „Takk fyrir,“ þó þeim líki jafnvel ekki gjöfin. Hvers vegna pössum við okkur því ekki betur þegar afmælisgjafaumræðan byrjar? Eða þegar svipaðar umræður eiga sér stað? Horfum í kringum okkur næst þegar umræðan hefst, eru forvitin eyru nálægt? Bíðum þá þar til betra færi gefst, til dæmis þegar börnin eru sofandi (og þá meina ég pottþétt sofandi en ekki að þykjast) eða þegar þau eru ekki heima. Allt á sér stað og stund, sannið til ;)