Áður var ég ekki ég

Einu sinni var ég feimin, mjög feimin.
Ég talaði ekki, heldur hvíslaði.
Ef yrt var á mig, roðnaði ég.
Ef mér var hrósað, leið mér eins og ég stæði föst við jörðina og að ég hefði gleypt eldhnött og munnurinn á mér væri límdur saman. Ég þakkaði viðkomandi í huganum en gat ómögulega sagt það með munninum.
Ég þorði ekki að segja mínar skoðanir nema við þá sem ég þekkti hvað best, og þá þegar enginn annar heyrði.
Ég þorði langoftast ekki einu sinni að segja eitthvað sem mér fannst fyndið, og hvað þá fíflast. Var alltof hrædd um að fá alla athyglina á mig og að það væri þá sökum þess að engum fyndist ég fyndin.
Í skólanum vildi ég helst sitja ein ef ég gæti, því þá gat enginn séð ef ég gerði vitleysur í verkefnunum mínum.
Ég þorði oft ekki einu sinni að tala við meirihlutann af bekknum mínum, því ég var svo hrædd um að gera/segja eitthvað vitlaust og allir myndu hlægja að mér.
Ef það kom einhver ókunnugur þá fannst mér ég ekki geta verið nálægt viðkomandi nema einhver sem ég þekkti væri viðstaddur líka. Og hvað þá tala við ókunnugu manneskjuna, láttu þig dreyma!

Að hluta til kom þessi hegðun eftir einelti sem ég lenti í sem barn, að öðru leyti var þetta meðvirkni.

Þegar ég var 12 ára greindist pabbi minn með krabbamein í blöðruhálskirtli. Ég, ásamt systrum mínum auðvitað, vorum látnar hitta lækninn hans pabba og fá útskýringar á hinu og þessu frá honum og máttum spyrja að öllu sem við vildum. Mér datt aldrei neitt í hug, enda var ég dofin að innan. Ég beið og beið eftir að einhver kæmi og segði: "Bara djók!" og *púff!* allt búið! Ég held að þetta sé ósköp eðlileg óskhyggja hjá aðstandandanda sjúklings. Nema hvað að þetta *púff* kom aldrei sama hvað ég vonaði og bað.
Það særði mig líka á þessu tímabili að enginn nema læknirinn spurði mig hvernig mér sjálfri liði dags daglega. Auðvitað svaraði ég: "Bara fínt," enda fannst mér læknirinn tala við mig eins og ég væri 5 ára ;)

Þessi stóri böggull hjálpaði alls ekkert til við þessa líðan mína, en þó ákvað ég að fara í félagsmiðstöðina eiginlega hvert einasta kvöld sem hún var opin. Það hjálpaði rosalega til, enda var alveg frábært starfsfólk þar sem var gaman að spjalla við og á þessum tímapunkti var þetta akkúrat það sem ég þurfti. Ég byrjaði að taka pínulítil barnaskref í áttina að opnast og fara að njóta þess betur að vera ég sjálf.

Þegar ég byrjaði í framhaldsskóla fannst mér ég fá nýja byrjun, sem það var jú að vissu leyti. Ég fór að brosa áberandi meira, og ég fann sjálf að það fór að vera meiri léttir yfir sjálfri mér. Ég skipti svo reyndar um framhaldsskóla, sem var alveg frábær skóli líka og ég kynntist fullt af góðu fólki. Brosið kom mun meira og ég hlakkaði alltaf til að fara í skólann og hitta alla.

Svo flutti ég suður, og það gerði lokaútslagið!

Ég sagði setningu sem byrjaði á orðunum: "Mér finnst..." og á mig var hlustað!
Ég sagði brandara og að honum var hlegið!
Ég fíflaðist og fleiri tóku þátt!
Ég fór að tala hærra og fólk þurfti ekki að segja "Ha??" eftir hverja setningu!
Ég fór að roðna minna, og jafnvel ekkert!
Ég fór að segja "Takk!" þegar ég fékk hrós!
Ég fór að tala við ókunnuga af fyrra bragði, og horfðist í augu við þá án þess að líta undan!
Ég fór að sitja með fleirum í skólanum, mörgum í einu jafnvel ef það var hægt!

Ég fór og lærði Fjölmiðlatækni, nám sem ég hafði haft mikinn áhuga á og vildi klára. Þar skrifaði ég hinar og þessar fréttir, tók viðtöl, bjó til fréttablað, gerði heimasíðu frá grunni ásamt fleiru.
Það gerði gjörsamlega útslagið, og endaði ég á að útskrifast með Coca Cola-rauða húfu. Ári síðar útskrifaðist ég svo með hvítu húfuna... nokkrum árum áður hefði ég verið líkleg til að feika veikindi á útskriftardaginn svo ég þyrfti ekki að labba ein upp á sviðið fyrir framan margmennið og taka sjálf við prófskírteininu mínu... en ekki hún Hilda sem fólk þekkir í dag! ;)


Ég tel að ég sjálf sé ágætis dæmi um hvernig fólk getur breytt sinni hegðun, og gjörsamlega snúið við blaðinu.

Ég er GÆS!
Ég Get - ég Ætla - ég Skal!